De eerste rit, en....

Hij stond daarbuiten zo alleen in de natte sneeuw. Ik heb mijn broodjes gegeten, een paar fietssokken en een (herfst)fietsjasje aangedaan. Mijn fietsschoenen stonden al te wachten op de mat. Toen de schoenen eenmaal om mijn voeten zaten kon ik niet wachten om met de Versatile te gaan fietsen. Ik was alleen een beetje te haastig. Wat een herrie maakt dat alarm, ik was dus vergeten het alarm uit te zetten. Volledige paniek maakte zich van mij meester. Natuurlijk deed de afstandsbediening niet wat hij moest doen. Natuurlijk stonden er binnen de kortste keren buren op straat te lachen. Natuurlijk wist ik me geen raad. Maar daar was gelukkig de rustige Wilfred aan de telefoon. Die had het al wel vaker gehad, even met de afstandsbediening tegen de handpalm tikken. Ik kon werkelijk niet meer helder nadenken met zo'n piep in mijn oren. Uiteindelijk moest de afstandsbediening toch nog even open gemaakt, de batterij was gewoon aan het einde. Ik heb meteen een nieuwe gekocht. Wilfred nogmaals bedankt, ik weet niet eens of ik dat aan de telefoon wel gedaan heb.

Dan de fiets de weg op gezet en fietsen. Rustig aan zoals Wilfred en Gerrit mij op het hard gedrukt hebben. Ging prima, het sturen is wel even wennen, vooral het remmen is behoorlijk zwaarder dan ik gewend ben bij de Hurry. Bochtje 1, bochtje 2, bochtje 3 en daar kwam bochtje 4....
Dat was een vervelend bochtje want de weg is daar erg bol. Op een tweewieler heb je daar nauwelijks last van maar een driewieler voelt dan echt anders. Er kwam een auto van de tegengestelde richting dus ik moest behoorlijk dicht langs de rand van de weg. Ik had in mijn hoofd dat ik heel rustig moest rijden en dat ik heel rustig moest sturen. Dat laatste ging helaas niet goed. Binnen een nanoseconde lag ik op z'n kant. Helaas de rechterkant was het eerste wat door mij heen ging. Gelukkig was het een berm met zacht gras, wel erg nat.

Terwijl ik met een gekrenkt ego uit de Versatile probeerde te kruipen ging het bedrag voor de lak dat vanmorgen door Gerrit werd uitgesproken door mijn hoofd. Inwendig vloekend zette ik de V021 op drie wielen. Gelukkig viel de schade mee. Één behoorlijke kras, en veel modder op de rechter zijkant. Nogmaals dacht ik aan Wilfred zijn woorden en aan wat ik fout had gedaan. Ik kan me alleen maar bedenken dat ik in de berm ben geraakt en dat ik daardoor ben omgevallen. Gelukkig is het niet de eerste kras van V021, maar het is wel mijn eerste kras. Ik hoop niet dat ik hem elke rit een kras bezorg.

Terug in de fiets was het gevoel toch echt een beetje minder euforisch. Elke keer als de fiets een beetje schuin ging verkrampte ik, dacht ik dat ik weer om zou vallen. Drenten hebben de nare eigenschap om wegen rond te laten lopen. Snel een fietspad opgezocht dus, dat ging al een stuk beter. Mijn armen konden weer een beetje ontspannen. Ik kwam er achter dat ik het inderdaad met een dun jasje niet koud had maar dat een fietsbril geen overbodige luxe is evenals een muts. Die zal ik de volgende keer meenemen. Op de terugweg dwars door het dorp gereden, niet over die 'enge' bolle weg. Rustig over alle drempels, het ging helamaal niet slecht.

In totaal 12 km gefietst, met een gemiddelde van 16,3 topsnelheid was 25,4.

Het rijden op drie wielen heeft iets meer gewenning nodig als gedacht. Volgende week maar op tijd naar Meppel, dan kan het lekker rustig aan.